Hamlet - å vere eller ikkje

Spurnaden er – å vere eller ikkje:
Om det gjer meir storsinnet å tole
kasta til ein valdsam skjebne og pilregn,
enn å ta til våpen mot eit hav av sorger,
og sløkke dei i trass? Å sove, døy -
meir er det ikkje; si at søvnen sløkk
kvar hjertesorg og tusen rystelser
som kroppen arvar – ja, eit endelikt
vel verd å drøyme om; å sove, døy.
Å sove, kanskje drøyme. Det er haka;
for draumane til døden følgjer søvnen til døden
når vi har snodd oss ut av skinna til livet,
og difor stoppar vi. Vi områr
og får eit langt liv i elendighet.
For kven kan tole prylen i verda og spott,
trykkane til tyrannar og arrogant forakt,
ein kjærleik som blir hånt, rettsleg sommel,
betente embetsmenn og alle spark
som avskum langar ut mot han som tiar,
viss regnskapet kan slettes, gjerast opp
med ein sløv dolk? Kven gadd å bere lasta,
å slite livet ut med pust og pes
viss ikkje angst for noko etter døden,
eit ukjent land som ingen reisande
kan vende heim frå, lamslo viljen vår,
og gjorde at vi vel dagens naud
og ikkje flyktar til den ukjende?
Medvitet gjer alle til kujonar;
og dermed vil den resolutte gløden
lett bleikne under tanken sin gustne skinn,
og verksemder som har kraft og meining
vil bøye av og missa kravet på
å bli kalla handling. – Roleg no, min vene
og deilege Ofelia. – Husk å be
for alle syndene mine.